ಜ್ಞಾನವು ನಮಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಅರಿವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದು. ಅದು ‘ಇದೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು ಅಥವಾ ‘ಇಲ್ಲ’ ಎಂದೂ ಹೇಳಬಹುದು. ಈ ಎರಡೂ, ನಮಗೆ ಅರಿವಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸಿಗುವುದು. ಆದರೆ ನಂಬಿಕೆಯು, ಇದೆಯೋ ಕೇಳಿದರೆ ‘ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ’ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗಲೂ ಅಲ್ಲೂ ‘ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವುದು. ಆದುದರಿಂದ ಇವು ಎರಡೂ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ನಮಗೆ ಏನನ್ನೂ ಗೊತ್ತು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅರಿವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅರಿವನ್ನುಂಟುಮಾಡುವುದು ಮಾತ್ರ ಜ್ಞಾನವಾಗುವುದು. ಆದುದರಿಂದ ನಂಬಿಕೆಗಳು ಜ್ಞಾನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಅಜ್ಞಾನವಾಗುವವು. ಈ ಅರಿವನ್ನೇ ಉಂಟುಮಾಡದಿರುವುದರ ಮೂಲಕ ಆ ದೇವರನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೋ ಮತ್ತು ಈ ನಂಬಿಕೆಯ ರೀತಿ ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಧರ್ಮಗಳಲ್ಲೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದೆ ಎಂಬುವುದು ಅಚ್ಚರಿಯ ವಿಷಯವಾಗುವುದು! ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸುವಾಗ, ಆ ಪ್ರಾಚೀನ ವಾಮಾಚಾರದ ಕೈವಾಡವು ಇದರ ಹಿಂದೆ ಇರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುವುದು.